บทที่ 6 ไม่สบาย
วันรุ่งขึ้น………………
“ป้าบัวจะยกอาหารไปไหนหรอครับ”
นทีที่พึ่งจะอาบน้ำแต่งตัวเสร็จพร้อมจะออกไปทำธุระเอ่ยทักทาย ถนมีถามไถ่หญิงชรา เมื่อเห็นว่าในมือของเธอนั้นมีถาดอาหาร น้ำเปล่า และยาอะไรก็ไม่รู้อีสองสามเม็ด
“ป้าจะยกข้าวต้มไปให้คุณน้องหนูค่ะ เธอไม่สบาย”
“ยัยหนูท่อนั้นเป็นอะไรอีกล่ะครับ สำออยแต่เช้าเลย”
ชายหนุ่มไม่วายที่จะเหน็บแนมหญิงสาว เมื่อคืนยังเห็นดีๆอยู่เลย ขี้เกลียดซะมากกว่าเลยแกล้งไม่สบายให้คนเอาใจ
“คุณน้องหนูเธอเป็นไข้ตัวร้อนจี๋ ป้าสงสัยว่าจะเป็นไข้ทับระดูนะค่ะ”
“ป้ามั่นใจได้ไงครับว่าคุณหนูของป้าไม่สบายจริงๆ ไม่ใช่สำออย”
“คุณไนท์ค่ะ แต่เช้าเลยนะค่ะ อยู่ปากร้ายว่าน้องแบบนี้สักทีเถอะค่ะ ป้าเห็นกับตาว่าคุณน้องหนูเธอไม่สบาย แถมยังมีเลือดประจำเดือนเลอะที่นอนอีก ถ้าคุณไนท์ไม่เชื่อจะไม่ดูกับป้าไหมล่ะค่ะจะได้เลิกว่าน้องสักที”
คนที่รู้ว่าอะไรเป็นอะไร ถามขึ้นด้วยน้ำเสียงเจ้าเล่ห์ก่อนที่จะแสยะยิ้มมุมปาก เลือดประจำเดือนงันหรอ หึ อยากจะหัวเราะให้ฟันหัก
“คงไม่ล่ะครับ เชิญป้าไปพะเน้าพะนอ ประคบประงมกันเองเถอะครับ ผมก็ได้แต่ภาวนาให้ยัยน้องสาวกาฝากของผม ตายเร็วๆ”
“คุณไนท์!!”
หญิงชราเอ่ยปรามชายหนุ่มเสียงดัง แต่ชายหนุ่มก็ไม่ได้จะสนใจอะไรกลับเดินผิวปากเดินลงบันไดอย่างลอยหน้าลอยตา เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
ก๊อกๆๆ ก๊อกๆๆ
เสียงเคาะประตูของหญิงชราทำให้คนที่กำลังนอนร้องไห้อยู่รีบเช็ดน้ำตาที่ไหลเลอะแก้มนวลออกอย่างรีบเร่ง
“ อ้าว!! คุณน้องค่ะ ตื่นแล้วหรือค่ะ ป้าเอาข้าวต้มแล้วกำยามาให้ ทานข้าวก่อนนะค่ะจะได้ทานยา”
มือเหี่ยวย่นวางถาดอาหารไว้ที่โต๊ะหัวเตียง ก่อนจะหันมาช่วยพยุงร่างบางให้ลุกขึ้นนั่ง
“ไหวไหมค่ะ มาค่ะป้าช่วย”
“ขอบคุณค่ะป้าบัว”
“ตัวยังร้อนจี๋ไม่หายเลย คุณน้องทานข้าวทานยาพักผ่อนนะค่ะ เดี๋ยวเย็นๆป้าจะให้เด็กมาเปลี่ยนผ้าปูเตียงให้ใหม่นะค่ะ”
ทันที่ที่ได้ยินเรื่องผ้าปูนเตียง นีรกานต์หันไปมองที่รอยเปื้อนสีน้ำตาลเข้มบนที่นอนด้วยความอาดูร น้ำใส่ๆที่พึ่งเหือดแห้งไปก็พานจะไหล่หลู่ออกมาอีกครั้ง เธอหมดแล้วทุกอย่าง แม้แต่ศักดิ์ศรีความเป็นคนก็ไม่เหลือไว้ให้ภูมิใจ
“ค่ะป้า”
หญิงสาวตอบกลับคนสูงวัยด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ ไม่กล้าที่จะเงยหน้าขึ้นมาเพราะกลัวว่า หญิงชราจะเห็น
“งันป้าขอตัวนะค่ะ จะไปดูคุณไนท์สักหน่อย พักผ่อนซะนะค่ะคนเก่งของป้า”
หญิงชราก้มลงจุมพิตที่หน้าผามนของหญิงสาวก่อนจะเดินออกจากห้องไป พ้นร่างของหญิงชรา น้ำตาที่เก็บกลั่นเอาไว้ก็ไหลทะลักออกมาอย่างไม่อาย นึกเกลียดตนเองที่เกิดมาเจอกับสิ่งเลวร้ายเสมอ ไม่รู้ว่าโชคชะตาจะกลั่นแกล้งตนไปถึงไหน ถึงทำให้เธอมาเจอเรื่องแบบนี้ ความสาวที่เก็บรักษาเอาไว้ หวังจะมอบให้คนที่ตนรักและหวังว่าจะฝากชีวิตไว้ กลับมาโดยปีศาจร้ายพรากผลาญเอาไปแบบไม่ปราณี เมื่อเกิดแบบนี้ขึ้น เธอเหมือนหมดที่ไป ไม่รู้จะทำยังไงต่อ ปรึกษาใครก็ไม่ได้ ไม่รู้จะทนอยู่แบบนี้ไปอีกนานเท่าไร นีรกานต์ร้องไห้จนเผลอหลับไป ก่อนที่จะสะดุ้งตัวตื่นขึ้นมาอีกครั้งในช่วงเย็นของวัน ในมโนสำนึกของหญิงสวยพลันคิดไปถึงบอกอย่างที่เธอได้หลงลืมไป
‘ฉันไมได้ป้องกัน แล้วก็ชักออกไม่ทัน ฉะนั้นพรุ่งนี้ไปซื้อยามากินซะ เดี๋ยวพลาดท้องขึ้นมา ฉันฆ่าทิ้งทั้งแม่ทั้งลูกแน่’
“โอ๊ยยย ซี๊ดดด”
ทันทีที่คิดได้ ร่างบางก็รีบกระโดดลงจากเตียงเพื่อจะไม่อาบน้ำแต่งตัว ก่อนจะร้องโอดโอยออกมาเมื่อสัมผัสได้ถึงความเจ็บแปลบที่ช่วงล่าง ร่างเล็กเจ็บขดตัวงอแต่ก็ต้องฝืนความเจ็บปวดพยุงตัวเองเข้ามาในห้องน้ำ โชคยังดีที่น้ำอุ่นที่เธอแช่นั้นช่วยบรรเทาความเจ็บปวดให้ลดลง
“นั้นคุณน้องหนูจะไปไหนค่ะ ”
เมื่ออาบน้ำแต่งตัวเสร็จหญิงสาวก็แอบเดินลงมาจากข้างบนเพื่อจะออกไปซื้อยาหวังจะไม่ให้ใครเห็นตอนเออกไปเพราะไม่อยากที่จะโกหกใครหากมีคนถามว่าตนจะไปไหน แต่ก็ดันโชคไม่ช่วย ป้าบัวมาเห็นเข้าซะก่อน
“น้องจะออกไปซื้อของใช้ที่ปากซอยนะค่ะ ไปแป๊บเดี๋ยวเอง”
“หายดีแล้วหรอค่ะ หน้ายังซีดๆอยู่เลย ในเด็กในบ้านไปซื้อให้ดีกว่านะค่ะ เดี๋ยวจะเป็นลมเป็นแล้งเอา ป้าเป็นห่วง”
“เอ่อ คือไม่ได้ค่ะป้าบัว น้องต้องไปซื้อด้วยตัวเองค่ะ”
หญิงสาวรีบปฏิเสธคำแนะนำของหญิงชรา ไม่ได้ เธอจะใช้คนอื่นไปซื้อของที่หน้าอายแบบนี้ให้ไม่ได้
“ทำไมค่ะ มันคืออะไร ทำไมถึงต้องไปซื้อเอง ทำไมคนอื่นถึงไปซื้อให้ไม่ได้”
“นั้นสิ เธอจะไปซื้ออะไร?”
เสียงทุ้มทรงอำนาจดังขึ้นจากหน้าประตูบ้าน ทำเอาร่างบางที่ได้ยินสะดุ้งตัวด้วยความตกใจ กลัวว่าชายหนุ่มจะมาหาเรื่องเอาอีก ถ้าเกิดเขาโกรธแล้วเอาเรื่องหน้าอัปยศมาบอกป้าบัวเธอจะทำยังไง นีรกานต์ตัวสั่นเทาด้วยความกลัวสติสะตังแทบไม่อยู่กับเนื้อกับตัว
“ว่าไงฉันถามทำไมไม่ตอบ หูหนวกหรือไง ห๊ะ!”
นทีตะคอกถามหญิงสาวที่ยืนนิ่งตัวสั่นอยู่ไม่ไกล
“คะ คือ ของที่น้องจะไปซื้อ น้องจำชื่อไมได้ค่ะ แต่จำลักษณะมันได้ น้องถึงต้องไปซื้อเอง”
สุดท้ายคนตัวเล็กก็จำต้องโกหกคำโตออกไป หวังเพียงให้หญิงชรานั้นเชื่อในสิ่งที่ตนพูด ส่วนชายหนุ่มนั้นเอรู้ดีว่าเขาไม่มีวันเชื่อเธอแน่ เพราะรอยยิ้มเหยียดๆที่เข้าส่งมาให้เธอก็พอจะเดาออก
“พรุ่งนี้ค่อยไปไม่ได้เหรอค่ะ จำเป็นต้องใช้วันนี้เลยหรอ ”
ป้าบัวเอยถามอย่างสงสัยในท่าทีร้อนรนของหญิงสาว
“ป้าครับ คุณหนูของป้าอาจจะจำเป็นต้องใช้วันนี้จริงๆละมั้งครับป้า เพราะถ้ารอให้ถึงพรุ่งนี้มันอาจจะไม่ทัน”
“คุณไนท์หมายความว่าอะไรค่ะ ใช้อะไรไม่ทัน”
“เอ่อ อะไรก็ช่างเถอะค่ะป้า น้องไปไม่นานจริงๆค่ะ สัญญาเลย ไปนะค่ะ”
หญิงสาวรีบแย้งขึ้นก่อนที่ชายหนุ่มจะทำให้มันเสียงเรื่องไปซะก่อน นีระกานต์รีบวิ่งออกมาจากตัวบ้าน
ยิ่งวิ่งยิ่งเจ็บที่ตรงนั้น แต่ถ้าไม่รีบวิ่งออกมามีหวังป้าบัวซักจนรู้ความจริงหมดแน่ๆ
“เดี๋ยวก่อน!!”
เสียงคำสั่งวางอำนาจของคนตัวโตดังมาจากด้านหลัง ทำให้ขาเรียวที่กำลังจะก้าวขาวิ่งต่อหยุดชะงัก ก่อนจะหันกับมาเผชิญหน้ากลับชายหนุ่ม
“ม มีอะไรหรอค่ะ”
“เดี๋ยวฉันพาไปเอง”
ว่าจบร่างหนาก็เดินตรงไปที่รถของตน ก่อนจะขับมาจอดที่หน้าหญิงสาว
“ขึ้นรถ!!”
“เอ่อ ไม่ดีกว่าค่ะ น้องไปเองดีกว่าค่ะ”
“ฉันบอกให้ขึ้นรถ หรือจะให้ฉันสาธยายเรื่องเมื่อคืนให้คนในบ้านฟังก่อน เธอถึงจะทำตามที่ฉันสั่ง แต่ถ้าเธอกล้าจะลองดีก็เอา ที่นี้ละคนทั้งบ้านจะได้รู้ถึงความร่านแรดของฉันสักที”
นีรกานต์เตรียมจะสาวเท้าหนี แต่ก็ต้องหยุดชะงักอีกครั้ง เมื่อได้ยินคำพูดประกาศิตของขายหนุ่มจนสุดท้ายนีรกานต์ก็จำต้องขึ้นรถของชายหนุ่มไปอย่างเสียมิได้ นทีขับรถมาจอดยังหน้าร้านขายยาแห่งหนึ่งที่เปิดขายอยู่ที่หน้าปากซอยทางเข้าบ้านของเขา
“ขอบคุณค่ะที่พามา”
“เดี๋ยว”
มือบางปลดล๊อคประตูรถเตรียมจะผลักออกเพื่อที่จะลงจากรถไปซื้อของที่ตั้งไว้ แต่ก็ต้องหยุดชะงักอีกครั้งกับคำเรียกของคนที่ทำหน้าที่ขับรถพาเธอมาชายหนุ่มขยับยืนหน้าเข้ามาใกล้ๆใบหน้าหญิงสาว ก่อนจะกระซิบกระทราบบางอย่างข้างหูของเธอ
“ยาลืมซื้อถุงยาอนามัยมาด้วยล่ะ ฉันกับเธอยังต้องเอากันอีกนาน”
